borovyczą
Mirica que eciam t[r]amarica dicitur borovyczą vel paprocz filix idem ca 1500 WokLub 83v
| Wyraz hasłowy | Borowica | Hasło konkordancji | Mirica |
|---|---|---|---|
| Wyraz(y) w transliteracji | borovyczą | Podstawa glosowania | mirica |
| Język wyrazu obcego | łaciński | ||
|
|||
| Komentarz paleograficzny | Hasło łac. i odpowiednik pol. dopisane na marginesie inkunabułu. | ||
Lokalizacja wyrazu w rękopisie
| Karta/strona | karta |
|---|---|
| Numer | 83 |
| Folio/kolumna | v |
| Umiejscowienie | marginalne - dolny margines |
| Wiersz | 2 |
Opis gramatyczny
| Transkrypcja formy podstawowej wyrazu hasłowego | Borowica (rzeczownik) |
|---|---|
| Forma (w transkrypcji) | borowica |
| Część mowy | rzeczownik |
| Fleksem | rzeczownik |
| Liczba | pojedyncza |
| Przypadek | mianownik |
| Rodzaj | żeński |
Uwagi
W Sstp wydrukowano ze skrótem Erz 5 (jedyne poświadczenie hasła).
Najprawdopodobniej glosator starał się podać polską nazwę rośliny pasującej do kontekstu biblijnego Jer 17, 6. Do wieloznacznego wyrazu myrica ('tamaryszek' lub 'wrzos') dopisał dwa różne odpowiedniki. Pierwsza polska nazwa borovyczą może jest przejęta z jęz. czeskiego por. borovicě 'roślina lub krzew rosnący w niegościnnych miejscach' ( vokabular.ujc.cas.cz ).
Por. hasło Sstp: Wrzos.
Bibliografia
Erzepki B. 1908: Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490, “Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego” XXXIV, s. 5.
Machek V. 1954: Česká a slovenská jména rostlin, Praha.
Makowiecki S. 1936: Słownik botaniczny łacińsko-małoruski, Kraków.
Rostafiński J. 1900: Słownik polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin poprzedzony historyczną rozprawą o źródłach, Kraków.
Elektronický slovník staré češtiny. Praha, oddělení vývoje jazyka Ústavu pro jazyk český AV ČR, v. v. i., 2006–, online: vokabular.ujc.cas.cz (wersja z 1.1.15, dostęp: 5. 10. 2020).