Wokabularz petersburski VII

WokPet VII

Podstawowe informacje

Charakterystyka zawartości

Wydanie

A. Brückner, Z rękopisów petersburskich. Cz. II: Średniowieczne słownictwo polskie, „Prace Filologiczne” V, 1895, s. 12–13.

Uwagi

Rękopis nieznanego pochodzenia. Zapewne na początku XIX w. trafił do Biblioteki Publicznej przy Uniwersytecie Warszawskim. Po konfiskacie przez władze zaborcze został przewieziony do Cesarskiej Biblioteki Publicznej w Petersburgu (1832–1833). Podobnie jak inne zabytki językowe odzyskane na mocy traktatu ryskiego (1921 r.), rękopis umieszczono w Bibliotece Narodowej w Warszawie, ale po upadku powstania warszawskiego został spalony przez Niemców wraz z najcenniejszymi zbiorami tej biblioteki.

Zabytek najprawdopodobniej był rozariuszem, tj. przekazem polskiej redakcji słownika Vocabularius Ex quo. Nie sporządzono opisu kodykologicznego tego zabytku. Brakuje też informacji o początku tekstu.

Zakończenie tekstu: Explicit Rosarius seu Granarius qui tercio vocabulo nuncupatur Brevilogus et est fin. 1463 (k. 280r).

A. Brückner wybrał z WokPet VII polskie odpowiedniki 97 haseł łac. (łącznie 104 wyrazy).
Wydawca odnotował, że wokabularz zawierał glosy wewnętrzne, powtarzane minią na bocznych marginesach, „ale w późniejszych partjach niema ich już w tekście, a są tylko minją na boku dopisane”, kolejne glosy marginalne dodano „młodszą ręką”. Glosy pisane starszą ręką datowano na 1463, pozostałe na XV ex.

W Sstp materiał z tego zabytku drukowano za wydaniem A. Brücknera, ze skrótem PF V 12–13.
W bazie Rozariusze z polskimi glosami lokalizację poszczególnych wyrazów również podajemy według stron wydania A. Brücknera.

Bibliografia

Kaliszuk J. 2016: Średniowieczne rękopisy łacińskie Biblioteki Narodowej utracone w czasie II wojny światowej, t. 2, s. 826.